
بيماريهاي پوستي از آنجائيكه اغلب به درمانهاي طولاني نيازمندند و بيماران را دچار اضطراب و تنش ناشي از قابل رؤيت بودن آنها، مينمايند، بيشتر از ساير بيماريها در معرض مواجهه با گياهان داروئي قرار دارند. رايجترين طرز مصرف گياهان در بيماريهاي پوست، به شكل موضعي (Topical) ميباشد و مالش مواد و عصاره گياهي در سطح پوست گاهاً منجر به حساسيتهاي تماسي و تحريكات موضعي و حساس شدن در برابر آفتاب و اشعه ماوراي بنفش ميگردد.
به عنوان مثال مركبات و آويشن كه داراي مواد روغني به نام Essential Oils هستند ميتوانند ايجاد اگزماي تماسي آلرژيك در مناطق تحت درمان بويژه صورت، پلكها و اطراف دهان نمايند. صمغ گياه آلوئهورا كه در اگزماها و جراحات سطحي و التهابات پوستي كاربرد درماني داشته، ميتواند ايجاد درماتيت تماسي آلرژيك نمايد و در زخمهاي عمقي نيز اگر مصرف گردد، التيام آنها را به تأخير مياندازد و ميتواند مضر باشد و خطر دارد.
در ساقه و برگ برخي از گياهان كه با كودهاي حاوي آرسنيك تغذيه شدهاند، عنصر آرسنيك تجمع مييابد و ميتواند در دراز مدت براي مصرف كنندگان آنها، ايجاد مسموميت و حتي سرطان پوست يا ريه نمايد.موردي ديگر از عوارض سو جانبي ناشي از گياهان، مصرف مقادير زياد شاهبلوط هندي (Horse Chestnut) بدليل دارا بودن موادي كه محرك سيستم ايمني هستند، ايجاد لوپوس مينمايد و يا مصرف افدرا (Ephedra) كه در قرصهاي لاغري از آن استفاده ميگردد،